Ny Andron’ny Famadihana (RAMAMINIRINA Henintsoa Jean Baptiste)

Efa maraina vao mangiran-dratsy. Efa mihetsiketsika ny tanàna, midobodoboka ny feon-doholona, ary maneno lavareny ny valiha. Ao an-tokotanin-drazana, mifamory ny taranaka, samy mitafy akanjo mamirapiratra sy mitondra lamba mena sy fotsy.

Mamy, zatovo vao misandratra, mijoro eo amin’ny vato-batomanga. Tsy mbola nahita famadihana izy hatramin’izay, ka manaitra azy ny hafaliana mivangongo. Tsy fisaonana velona akory no tsapany, fa fihaonan’ny velona sy ny maty, toy ny fifampiarahabana izay tsy misy fitsaharana.

“Anio,” hoy ny reniny taminy, “tsy mitomany isika fa mihira. Tsy mampiala velona ny fahafatesana, fa mampiray amin’ny razantsika.”

Natsangana ny lamba mena, nosokafana ny fasana. Nangina tampoka ny rehetra. Mamy nahita ny taolam-paty najoro tsara tao anatiny. Tsy nahatsapa tahotra izy fa kosa hafanam-po. Ny rafozana, ny ray amandreny, dia samy nitsiky sy nisaotra.

Natsofoka tamin’ny lamba vaovao ny taolana, notafiana fitiavana, dia naverina teo amin’ny toerany. Niara-nisotro toaka gasy ny lehilahy, nihinana ny sakafo nentin-kavana ny vehivavy, ary nitehaka sy nihira ny ankizy. Nanjary andro lehibe sy feno hasambarana ilay fomban-drazana.

Mamy nijery lavitra, nitodika tany amin’ny vato lehibe namantarana ny razana. Tao anatiny, nitsiry indray ny hafatra:
“Tsy maty ny razana. Velona ao amintsika izy, ary izahay kosa hiaina ao amin’ny taranakay.”